Andriej Tarkowski był twórcą przekonanym o tym, że ludzkość w XX wieku stoi na skraju zagłady. W swoich obrazach reżyser wracał do kataklizmu II wojny światowej lub wybiegał w czasie do technologicznych społeczeństw przyszłości naznaczonych zagrożeniem rozpadu. Pozostawił po sobie osiem filmów uważanych za arcydzieła światowego kina

Jego bohaterowie stają się ucieleśnieniem ludzkich słabości, cierpią z powodu pustki i zagubienia, napotykają zło i sami to zło generują. Jednak to nie nihilizm. Artysta naznaczony tak silnie przez historię XX wieku wierzył jednak w człowieka, który w nawet najbardziej niesprzyjających warunkach może odnaleźć dobro. Im bardziej przerażający jest świat, o którym opowiada artysta, tym wyraźniej powinien być widoczny przeciwstawiony mu ideał – inaczej życie stanie się niemożliwe – pisał.

Punktem wyjścia do wrześniowego przeglądu filmów Tarkowskiego będzie oparty na unikalnych archiwaliach i stworzony przez syna artysty dokument - Andriej Tarkowski. W świątyni kina, prezentowany w Iluzjonie w ramach 17. edycji festiwalu Millennium Docs Against Gravity. Wychodząc od tej wyjątkowej opowieści o życiu i twórczości reżysera, przejdziemy do prezentacji kilku pozycji z jego filmografii, od dyplomowego obrazu Mały marzyciel (1960), poprzez Dziecko wojny (1962) - przejmujący debiut fabularny twórcy, doceniony „Złotym Lwem” MFF w Wenecji, aż po najsłynniejsze dzieła: Andriej Rublow, Solaris, Stalker i Zwierciadło – dzieło najbardziej osobiste, o którym mówił: Ten film jest spowiedzią. Jesteśmy coś winni tym, którzy dali nam życie, ofiarowali miłość; powinniśmy im wyznać naszą.