David Lynch – urodzony w 1946 roku w Missoula amerykański filmowiec i artysta audiowizualny, jeden z najbardziej znanych twórców współczesnego kina eksperymentalnego. Najbardziej popularny surrealista epoki postmodernizmu tworzy fantastyczne filmy od prawie 50 lat.

Jego pierwszy film fabularny „Głowa do wycierania” (1977) zszokował publiczność festiwali filmowych. To przepełniona gęstą atmosferą oda do najbardziej symbolicznego surrealizmu kina. Przejmujące i  groteskowe obrazy, które pozostają na długo w umyśle widza stanowią analizę niepokoju i strachu w obliczu odpowiedzialności, męskości i ojcostwa.

Kolejny, bardziej mainstreamowy film Lyncha – „Człowiek słoń” (1980) odniósł komercyjny sukces, który przyniósł reżyserowi wysokobudżetowe propozycje, m.in. wyreżyserowania epopei science fiction – „Diuny” z 1984 roku. Produkcja filmu przyniosła jednak wiele trudności, które ostatecznie zagroziły wizji Lyncha. Jego kolejnym filmem był „Blue Velvet” (1985), który został pokochany przez krytyków, a później stał się kultowym klasykiem. Jego następcą była ulubiona przez widzów Dzikość serca.

Twórczość Lyncha przesycona jest tajemnicą, symboliką i napięciem. Jej unikalny charakter dorobił się nawet własnego przymiotnika zwanego lynchowskim (lynchian), który – jak tłumaczył David Foster Wallace – odnosi się do szczególnego rodzaju ironii, w którym to co makabryczne i przyziemne łączy się w taki sposób, że ujawnia się wieczne zamknięcie tego pierwszego w drugim.

Reżyser „Zagubionej autostrady” ma swój własny kinowy i narracyjny styl, który przesuwa granice i tworzy pomysłowe, nieziemskie obrazy, które pozostają z widzami długo po zakończeniu seansu. Niezwykły język Lyncha odwołuje się do elementów surrealistycznych, wariacji na temat ludzkiej podświadomości, wizji sennych, opowieści przypominających sny i sugestywnych wielowarstwowych scenerii. Światy, które tworzy w swoich filmach są zupełnie znajome, a jednocześnie całkowicie obce.

Uwielbiam śnić na jawie, logikę snów i sposób, w jaki podążają sny… Jedną z pięknych mocy kina jest ta logika – powiedział Lynch. Jego filmy, wyświetlane na ekranie niczym sny stanowią istotę kina: umiejętność wspólnego snucia marzeń. Lynch z precyzją i wyobraźnią jest po tym świecie przewodnikiem i sprawia, że wszyscy sami śnimy – obrazy, które prześladują nas po intensywnej nocy, podążają za nami również po opuszczeniu sali kinowej. Mistrzostwo Lyncha sprawia jednak, że chcemy ponownie zanurzyć się w tym doznaniu.

„Pomysły są jak ryby. Jeśli chcesz złowić małe, możesz pozostać w płytkiej wodzie. Ale jeśli chcesz złapać dużą rybę, musisz zejść głębiej. W głębinach ryby są potężniejsze i czystsze. Są ogromne i  abstrakcyjne. I są bardzo piękne” mówi Lynch o procesie twórczym.

W ramach cyklu zagramy „Głowę do wycierania” (1977), pełnometrażowe przedłużenie serialu „Twin Peaks" – mroczny i pełen tajemnicy dreszczowiec „Twin Peaks. Ogniu krocz za mną” (1992) oraz arcydzieło opowiadające o obłąkanym umyśle mordercy, widzianym oczyma obłąkanego – „Zagubioną autostradę” (1997). To film-zagadka o poczuciu winy i złudzeniach, gdzie postacie są jedynie symbolicznymi reprezentacjami swoich własnych obsesji i lęków.