Richard Burton (prawdziwe nazwisko – Richard Walter Jenkins) urodził się 10 listopada 1925 roku w Pontrydyfen, w południowej Walii. Jeden z najwybitniejszych brytyjskich aktorów teatralnych oraz filmowych. Siedmiokrotnie nominowany do Oscara, jednak nigdy nie został nagrodzony przez Akademię, choć zagrał w ponad czterdziestu filmach. Znany był nie tylko z talentu aktorskiego i niezwykłego głosu, ale również burzliwego życia, licznych małżeństw i skłonności do używek. W wyobraźni masowej Burton funkcjonuje głównie jako mąż Elizabeth Taylor, której postać zdecydowanie określiła jego życie. 

Pochodził z rodziny górniczej, to dzięki nauczycielowi, którego nazwisko przybrał, zainteresował się aktorstwem. Uzyskał stypendium, które umożliwiło mu studiowanie na Uniwersytecie w Oxfordzie. W czasie II wojny światowej przerwał działalność artystyczną  i rozpoczął służbę w wojsku. Zaraz po wojnie zadebiutował w „The Last Days Of Dolwyn” (1948), filmie, dzięki któremu podpisał kontrakt z wytwórnią 20th Century Fox, a także poznał swoją pierwszą żonę, Sybil Williams.

W tym okresie pojawiły się pierwsze nominacje do Oscara za hollywoodzkie produkcje – „Moja kuzynka Rachela” (1952) czy „Szata” (1953). W 1959 roku wystąpił w znakomitym filmie Tony’ego Richardsona „Miłość i gniew”, za który otrzymał nominację do Złotego Globu i nagrody BAFTA. We wczesnych latach sześćdziesiątych został zaangażowany do obsady w „Kleopatrze” (1963), najdroższej produkcji, jaką w tym czasie zrealizowano. Wystąpił obok Elizabeth Taylor wcielając się w  postać Marka Antoniusza. Między aktorami nawiązał się romans, żywo komentowany przez media. Od tego czasu życie pary aktorów uległo zmianie, nieustannie obserwowani przez fotoreporterów, żyli niejako w filmie o własnym życiu. Gwiazdorska para pojawiła się razem w dziewięciu filmach, z których ważniejszymi były „Kto się boi Virginii Woolf?” (1966), za który oboje odebrali nagrodę BAFTA oraz „Poskromienie złośnicy” (1967), który przyniósł aktorowi statuetkę Davida di Donatello. W pierwszym z nich Burton i Taylor zagrali małżeństwo zmęczone swoim długoletnim związkiem, z którego wynieśli tylko żal i rozczarowanie. Typy zachowań ekranowej pary były porównywane do prawdziwej relacji między małżonkami. Niepowodzenia osobiste, uzależnienie od alkoholu, chęć ucieczki od rzeczywistości wciągnęły aktora w wir intensywnej pracy, grał w dwóch, trzech filmach rocznie, powstały wtedy m.in.:  „Haiti – wyspa przeklęta” (1967), „Doktor Faust” (1967), „Tylko dla orłów” (1968). Ostatnim filmem, w którym wystąpił był „Rok1984”, ekranizacja powieści Georga Orwella. W czasie swojej kariery aktorskiej Burton działał także bardzo aktywnie w teatrze. Zmarł 5 sierpnia 1984 roku w Genewie.