Emilio Fernández (1904–1986), reżyser, scenarzysta i aktor filmowy, to nie tylko jedna z najbardziej znanych postaci w historii meksykańskiej kinematografii, lecz także artysta uznawany przez dziesięciolecia za rodzaj symbolu narodowego. Urodził się w stanie Coahuila, był synem Kreola i Indianki (stąd przydomek „El Indio”). W drugiej połowie lat 20. wyemigrował do Stanów Zjednoczonych. Pracował w Hollywood, grając liczne role epizodyczne. W swojej pracy aktorskiej umiejętnie łączył cechy meksykańskiego „machismo” z wdziękiem i humorem, co zjednywało mu rzesze wielbicieli. W Meksyku był znany jako jedna z najbardziej twórczych postaci lat 40. i 50., okresu, który stanowił tzw. złoty wiek kina meksykańskiego. Debiutował filmem „Wyspa namiętności” (1941). Międzynarodową sławę przyniosły mu dzieła opisujące życie gnębionych przez nędzę, ograniczonych przez zabobony i podziały klasowe meksykańskich wieśniaków. W filmach tych silnie kontrastował charaktery uosabiające dobro i zło. Jego długoletnim współpracownikiem był znakomity operator filmowy Gabriel Figueroa. Ich wspólny obraz „María Candelaria” zdobył główną nagrodę w Cannes w 1946 roku. Fernández zapamiętany również został z ról sadystycznych potentatów w filmach Sama Peckinpaha – „Dzika banda” (1969) i „Dajcie mi głowę Alfreda Garcii” (1974). 

W programie:

María Candelaria (María Candelaria) Meksyk 1944

Pepita Jimenez (Pepita Jiménez) Meksyk 1946

Perła (La perla) Meksyk 1947

Rio Escondido (Río Escondido) Meksyk 1948

Maclovia (Maclovia) Meksyk 1948

Paloma (Pueblerina) Meksyk 1949

My dwoje (Nosotros dos) Hiszpania/Meksyk 1955