Wybitny aktor, utalentowany reżyser, ceniony pedagog, opozycjonista i polityk, dla tysięcy widzów pozostaje przede wszystkim jednym z największych amantów polskiego kina.

Andrzej Łapicki zaraził się bakcylem aktorstwa już w okresie okupacji. Studiował w konspiracyjnym Państwowym Instytucie Sztuki Teatralnej i występował w tajnych spektaklach. Jego kariera filmowa zaczęła się wraz z odrodzeniem polskiej kinematografii po II wojnie światowej. Łapicki zagrał epizody w pierwszych polskich filmach powojennych – w „Zakazanych piosenkach” oraz w zatrzymanych przez cenzurę „Dwóch godzinach”, gdzie pojawił się w drugoplanowej roli młodego żigolaka, towarzyszącego dużo starszej kobiecie. Atrakcyjny wygląd, elegancja, wytworność i przywołujący najlepsze przedwojenne wzorce styl aktora nie pasowały do narzuconej przez komunistów siermiężnej poetyki socrealizmu. Łapickiemu powierzano więc role wrogów klasowych, obłudnych inteligentów, ludzi z wyższych sfer i podejrzanych amantów.

Choć w tym okresie Łapicki nie zaliczał się do aktorskiej pierwszej ligi, był powszechnie znany ze względu na swój głos – w 1947 r. wygrał konkurs na lektora Polskiej Kroniki Filmowej i stał się mimowolnym piewcą komunistycznej propagandy, czego zresztą przez lata żałował. Komentarz w jego wykonaniu towarzyszył także filmom dokumentalnym („Kolejarskie słowo”, „Dzieci oskarżają”) i fabularnym („Sprawa do załatwienia”).

Odwilż w roku 1956 przyniosła przełom zarówno w polityce kulturalnej PRL, jak i w karierze Łapickiego. W końcu zaczęto powierzać mu role, na jakie zasługiwał. „Powrót”, „Dziś w nocy umrze miasto” czy „Naprawdę wczoraj” ukazały kinowej publiczności nieznane oblicze Łapickiego, oblicze wrażliwego, wszechstronnego artysty o nieograniczonych możliwościach. Co znamienne, swoje najwybitniejsze kreacje aktor stworzył w filmach najlepszych polskich reżyserów – Andrzeja Wajdy, Tadeusza Konwickiego czy Janusza Morgensterna. Jednocześnie występował w komediach i kryminałach – gatunkach przeznaczonych dla masowego odbiorcy, co przyniosło mu dużą popularność. Jednak prawdziwą pasją i szansą na artystyczną samorealizację był dla Łapickiego teatr. Przez całe życie pracował na jego deskach jako aktor, a od w 1957 r. także jako reżyser. Zagrał w ponad stu spektaklach teatralnych i telewizyjnych. Za swoje osiągnięcia otrzymał wiele nagród, w tym Laur Mistrzowski Teatru Telewizji.

W programie:

• Jasne Łany reż. Eugeniusz Cękalski, Polska 1947
• Robinson warszawski reż. Jerzy Zarzycki, Polska 1949
• Dwie brygady reż. Janusz Nasfeter, Wadim Berestowski, Eugeniusz Cękalski, Silik Sternfeld, Marek Nowakowski, Jerzy Popiołek, Maria Olejniczak, Polska 1950
• Powrót reż. Jerzy Passendorfer, Polska 1960
• Spóźnieni przechodnie reż. Gustaw Holoubek, Andrzej Łapicki, Adam Hanuszkiewicz, Jerzy Antczak, Jan Rybkowski, Polska 1962
• Spotkanie w Bajce reż. Jan Rybkowski, Polska 1962
• Pamiętnik pani Hanki reż. Stanisław Lenartowicz, Polska 1963
• Życie raz jeszcze reż. Janusz Morgenstern, Polska 1964
• Sposób bycia reż. Jan Rybkowski, Polska 1965
• Salto reż. Tadeusz Konwicki, Polska 1965
• Lekarstwo na miłość reż. Jan Batory, Polska 1966
• Poradnik matrymonialny reż. Włodzimierz Haupe, Polska 1967
• Lalka reż. Wojciech Jerzy Has, Polska 1968
• Wszystko na sprzedaż reż. Andrzej Wajda, Polska 1968
• Jarzębina czerwona reż. Czesław Petelski, Ewa Petelska, Polska 1969
• Ziemia obiecana reż. Andrzej Wajda, Polska 1974
• Urodziny młodego warszawiaka reż. Czesław Petelski, Ewa Petelska, Polska 1980
• Debiutantka reż. Barbara Sass, Polska 1981
• Dziewczęta z Nowolipek reż. Barbara Sass, Polska 1985
• W zawieszeniu reż. Waldemar Krzystek, Polska 1986
• Gdzieśkolwiek jest, jeśliś jest... reż. Krzysztof Zanussi, Polska 1988
• Stan posiadania reż. Krzysztof Zanussi, Polska 1989