Nazwisko Aleksandra Zelwerowicza znane jest przede wszystkim miłośnikom teatru, jednak artysta ten zapisał się także w historii X muzy – zarówno jako aktor, jak i nauczyciel aktorów. W porównaniu do ok. 900 ról teatralnych, jakie miał na swoim koncie, jego dorobek filmowy wydaje się niewielki, choć jest niewątpliwie godny uwagi.

Urodzony przed 140 laty Aleksander Zelwerowicz już w młodości interesował się aktorstwem. Początkowo planował karierę handlowca, jednak po zagraniu drobnej roli w „Komedii omyłek” Szekspira zaczął łączyć naukę w Szkole Handlowej z kursem dykcji i deklamacji. W 1899 r. przerwał studia w Genewie i otrzymał angaż w łódzkim teatrze, co pozwoliło mu udoskonalić swój warsztat i zdobyć uznanie krytyków oraz współpracowników. W kolejnych latach pracował w krakowskim Teatrze Miejskim, w którym zetknął się z wybitnymi przedstawicielami polskiej kultury oraz miał okazję występować zarówno w sztukach awangardowych, jak i w repertuarze narodowym. Zelwerowicz wykazał się wszechstronnym talentem, jednak największe powodzenie przyniosły mu role w komediach i farsach. Zainteresował się również reżyserią. W 1908 roku został dyrektorem łódzkiego teatru Victoria, a od 1912 r. pracował w zespole warszawskiego Teatru Polskiego. Jego drugą pasją stało się nauczanie. Obdarzony ogromnym talentem pedagogicznym Zelwerowicz stworzył w 1932 r. Państwowy Instytut Sztuki Teatralnej, kładąc tym samym podwaliny pod rozwój polskiego szkolnictwa teatralnego.

W 1912 r. o Zelwerowicza upomniała się młoda jeszcze kinematografia. 35-letni aktor debiutował w zrealizowanym w wytwórni Sfinks filmie „Przesądy” Józefa Ostoi-Sulnickiego. Rok później zagrał rolę Zagłoby w nieukończonym obrazie „Obrona Częstochowy” Edwarda Puchalskiego. Nigdy nie stał się gwiazdą srebrnego ekranu ani nawet aktorem pierwszoplanowym. Pomimo stosunkowo młodego wieku często powierzano mu role starszych panów lub ojców głównych bohaterów. Ze swojego zadania wywiązywał się wzorcowo, jednak kino stanowiło jedynie margines w jego karierze aktorskiej.

W okresie okupacji Zelwerowicz zrezygnował z pracy w teatrze. Na scenę powrócił dopiero po zakończeniu wojny. Wówczas także zagrał swoje dwie ostatnie role filmowe – w poruszającym krótkometrażowym  „Wieczorze wigilijnym” oraz w zatrzymanym przez komunistyczną cenzurę dramacie „Dwie godziny”. To było jego pożegnanie z aktorstwem filmowym – ale nie z kinem. Pomimo ciężkiej choroby Zelwerowicz kontynuował rozpoczętą przed wojną pracę pedagoga. Otworzył w Warszawie Państwową Szkołę Dramatyczną (później Państwową Wyższą Szkołę Teatralną, dziś Akademię Teatralną), która od 1955 r. nosi jego imię. Do jego uczniów należeli Aleksander Bardini, Wiesław Gołas, Mieczysław Czechowicz, Franciszek Pieczka czy Andrzej Łapicki.

W programie:

Rok 1863 reż. Edward Puchalski, Polska 1922

Mocny człowiek reż. Henryk Szaro, Polska 1929

Księżna Łowicka reż. Janusz Warnecki, Polska 1932

Dwie Joasie reż. Mieczysław Krawicz, Polska 1935

Granica reż. Józef Lejtes, Polska 1938

Ludzie Wisły reż. Aleksander Ford, Polska 1938

Serce matki reż. Michał Waszyński, Polska 1938

Czarne diamenty reż. Jerzy Gabryelski, Polska 1939

Doktór Murek reż. Juliusz Gardan, Polska 1939

Trzy serca reż. Michał Waszyński, Polska 1939

Dwie godziny reż. Stanisław Wohl, Józef Wyszomirski, Polska 1946