Jest to najbardziej znana etiuda Polańskiego będąca metaforyczną opowieścią o dwóch mężczyznach wędrujących przez nieprzyjazny im świat z tytułową szafą. Polański pojawił się tutaj w roli chuligana, który dotkliwie pobił jednego z mężczyzn po czym z satysfakcją wrócił do swoich kompanów. Ten groteskowy, ale i przygnębiający obraz świata jest metaforą współczesności z jej wszechobecnym brakiem tolerancji i zrozumienia dla wszelkiego rodzaju „odmieńców”.

Film otrzymał wiele prestiżowych nagród na międzynarodowych festiwalach filmowych.