"Suita Warszawska" w poetycki sposób pokazuje okaleczoną, wyniszczoną wojną Warszawę – upadłe miasto, które powoli budzi się do życia. Utwór chwalono za walory wizualne. Pisano o „wyrafinowanym pięknie zdjęć”, o „sugestywnej wizji plastycznej”. W pierwszej części filmu pt. Klęska odczuć można żałobny charakter ponurych obrazów zniszczonego miasta. Jednakże już w następnych częściach – Powrót do życia i Wiosna warszawska, reżyser pokazuje jak na zgliszczach starego świata odradza się nowe życie.

Suita odwzorowuje w swej budowie utwór muzyczny Witolda Lutosławskiego. Każda z trzech części odpowiada określonej partii muzycznej – Klęska – adagio (tempo wolne), Powrót do życia – andante (tempo umiarkowane), Wiosna warszawska – allegro (tempo szybkie). Do nakręcenia filmu o Warszawie zainspirowała Makarczyńskiego Ballada f-moll (1945), zrealizowana przez kompozytora Andrzeja Panufnika. Ta dziesięciominutowa etiuda zawiera pochodzące z przedwojennego albumu fotografie stolicy oraz ruchome obrazy ruin, utrwalone przez fotografa, dokumentalistę i operatora kronik – Adolfa Norberta. Wraz z towarzyszącą filmowi balladą Fryderyka Chopina tworzą one tragiczną wymowę utworu.

Suita Warszawska, mimo niewątpliwych wartości artystycznych, nie została pokazana ówczesnej publiczności. Zaprezentowany w filmie powrót do życia po dramatyzmie wojny nie mógł podobać się władzy, gdyż pokazany został jako spontaniczny zryw ludności bez uwzględnienia roli partii. Mimo to film zyskał międzynarodową sławę. Pokazywano go na wszystkich kontynentach, włącznie ze specjalnym pokazem w Białym Domu dla prezydenta Trumana i na festiwalu w Cannes w roku 1946.