Kino peruwiańskie swe największe sukcesy w latach 60. zawdzięcza twórczości Armando Roblesa Godoya, którego dwa filmy – „Nie ma gwiazd w dżungli” i „Zielona Ściana” zostały z uznaniem przyjęte w Europie i nagrodzone na festiwalach filmowych. „Realizując ten film postawiłem sobie za cel najważniejszy stworzenie takiego utworu, który mógłby zainteresować zagranicę [...] Postanowiłem zrobić film, który biorąc za punkt wyjścia nasze, peruwiańskie sprawy poruszałby problematykę ogólnoludzką. Historia wyzbytego zasad awanturnika, nie cofającego się przed żadną zbrodnią na drodze do bogactwa, wydała mi się interesująca przede wszystkim dlatego, że jej korzenie tkwią w sytuacji społecznej kraju. Analizując skrajny przypadek upadku człowieka, starałem się wskazać przyczyny jego klęski" – mówił o swoim debiucie reżyser. Zdaniem krytyki: „Ten film ogląda się jak western. [...] Wszystko w nim jest naznaczone talentem - scenariusz, reżyseria, koncepcja plastyczna i dźwiękowa, użycie barwy i aktorstwo”.