Bohaterem filmu jest Augusto, szef bandy złodziejaszków. Dobrana trójka dokonuje wymyślnych oszustw, wcielając się za każdym razem w inne postacie. W pewnym momencie Augusto osiąga kryzys swojej egzystencji – starzeje się, stracił jedynego bodaj przyjaciela, coraz trudniej przychodzi mu realizować kolejne pomysły, a kiedy spotyka dorosłą już córkę, dokonuje swego rodzaju rachunku sumienia. Okazuje się, że bilans strat jest w jego życiu znacznie większy niż wątpliwe zyski. Niefrasobliwa „ złodziejska ballada” ewoluuje w stronę dramatu ludzkiej egzystencji naznaczonej piętnem dojmującej samotności i poczuciem życiowej klęski. Fellini mówił, że „Augusto jest kontynuacją postaci Zampanó z La strady w gorszym, bo obdarzonym świadomością wydaniu”. Bohater podejmuje rozpaczliwą próbę zmiany trybu życia, odnalezienia w nim sensu ale, jak pisała krytyka: „Los jego świadczy, iż dla wszystkich Zampanó, którzy nie umieli, lub nie chcieli spotkać swojej Gelsominy nie istnieje możliwość zbawienia, możliwość ocalenia”.