Pierwszy doceniony przez krytykę film Felliniego nawiązuje do biografii reżysera i jest echem jego młodości – „lat cielęcych” – jak brzmi dosłownie tłumaczenie tytułu. Bohaterami opowieści są przyjaciele z prowincji, którzy – mimo że dobijają już trzydziestki – trwonią czas na rozstrzyganiu dylematów młodości i nie potrafią odnaleźć swego miejsca w życiu. Obezwładniający marazm włoskiej prowincji kształtuje postawy bohaterów, życiowych nieudaczników o słabych charakterach i chwiejnej psychice.

Fellini nie oskarża, nie moralizuje, ale jednocześnie obnaża ich ułomności. Film jest analizą niedojrzałości bohaterów, dla których niechęć wobec dorosłości stała się kabotyńską pozą, maskującą dojmujące poczucie życiowej klęski i bolesnego wyobcowania. Obraz Felliniego otrzymał Srebrnego Lwa na festiwalu w Wenecji i utorował twórcy drogę do sławy.