Film opowiada o reżyserze w średnim wieku, który przeżywa kryzys twórczy. W swojej wizualnej cyrkowo-filozoficznej formie, film zawiera nieskończoną głębię odniesień. Jeden z krytyków napisał: „Jeśli pan, panie Fellini, w taki sposób nie ma nic do powiedzenia – to niech pan mówi jak najczęściej”. Była to odpowiedź na pojawiające się tu i ówdzie wypowiedzi reżysera o kryzysie sił twórczych. Po premierze pisano powszechnie, że film jest dziełem autobiograficznym. Sam Fellini ujmował to jednak tak: „Zawsze robię filmy autobiograficzne, nawet gdybym poświęcił film życiu złotej rybki. A jednocześnie mogę zapewnić, że jest to dzieło całkowicie zmyślone; ze wszystkich, które zrobiłem, ten film ma najmniejszy związek z faktami, z moim życiem osobistym”.