Debiut filmowy Luchino Viscontiego został uznany przez krytyków za pierwszy film zapowiadający narodziny neorealizmu włoskiego. Wątek fabularny reżyser zaczerpnął z powieści kryminalnej Jamesa Mallahana Caina „Listonosz dzwoni zawsze dwa razy".

Młoda kobieta, żona właściciela zajazdu, przeżywa namiętny romans z bezrobotnym obieżyświatem. Kochankowie popełniają morderstwo i ponoszą konsekwencje swego czynu. Viscontiego interesowała moralna strona zagadnienia, odwieczny problem zbrodni i kary. Dramat namiętności głównych bohaterów ukazany został na tle ponurej, przedstawionej w czarnych kolorach rzeczywistości ówczesnych Włoch.