W społecznym odczuciu nie ma nic gorszego niż starość spędzana w szpitalu czy domu opieki w otoczeniu równie niedołężnych starszych ludzi, samotne cierpienie wśród obcych osób. Klinika to przejmująca opowieść o sędziwych i schorowanych pacjentach krakowskiej Kliniki Chorób Wewnętrznych. Wolski cierpliwie obserwuje codzienne życie szpitalne, od porannego obchodu do wieczornego spoczynku. Kamerę kieruje na pacjentów i na lekarzy, ale robi to dyskretnie. Filmowane osoby nie odczuwają jej obecności. Notuje rutynowe badania, codzienne rozmowy, użalania się nad losem, wspominanie miłych chwil, marzenia... Filmuje chwile przyjemne, ale i momenty pełne szpitalnego suspensu. Jedni rozmawiają, inni szydełkują, rozwiązują krzyżówki, czytają, drzemią, by jakoś obłaskawić tę szpitalną monotonię. Wolski jest ciepłym obserwatorem, lubi swych bohaterów. Być może dlatego tak szybko otwierają się przed obiektywem jego kamery. W tym dyskretnym podglądaniu i podsłuchiwaniu przypomina Wolski Jacka Bławuta i Marcela Łozińskiego. Klinika przyniosła Wolskiemu 15 nagród i wyróżnień na krajowych i zagranicznych festiwalach filmowych, m.in. zwycięstwo w konkursie filmów dokumentalnych na wrocławskim festiwalu Era Nowe Horyzonty (2006) i nagrodę Jeana Vigo dla najlepszego reżysera w Pampelunie. Bohaterowie „Kliniki” w oku kamery, czując zainteresowanie, otwierają się, opowiadają o sobie, czują się ważni. Z radością spijają komplementy, jacy to są wspaniali, bo potrafią sami zawiązać sobie buty. Cieszą się tym jak dzieci. „Nie ma róży bez kolców, zawsze człowiekowi musi coś dolegać” – mówi jeden z pacjentów kliniki. I dodaje: „Jestem dwudziesty trzeci raz w szpitalu. Ale szpital ratuje, nie uśmierca, tylko ratuje”. I widać, że naprawdę w tym szpitalu jest ludziom dobrze, co Wolski pokazuje niejako wbrew obiegowym stereotypom, którym wytoczył wojnę także w całej swej późniejszej twórczości.