Tomasz Sikorski to mało znany kompozytor, na którego życiu zaważyły czasy komunizmu, kiedy to przyszło mu tworzyć. Brak wolności i możliwości odkrywania samego siebie oraz niezrozumienie jego twórczości przez środowiska artystyczne, odrzucające skrajną prostotę muzyki tego autora, odcisnęły na artyście silne piętno. Śledzimy losy twórcy, którego niebywały talent i wrażliwość szły w parze z równie wielkim osamotnieniem. Jacek Piotr Bławut odchodzi w tym filmie od klasycznej biograficznej formuły, w której operuje się datami i faktami. Historię swego bohatera opowiedział przez muzykę, która prowadzi i filmowca i widzów przez świat kompozytora uwypuklając dramat Sikorskiego, jego poczucie samotności, wyobcowania, ilustrując problemy, z którymi się zmagał. To muzyka – skomplikowana, trudna, niejednoznaczna zwraca uwagę na to, że zagubił się w życiu, że może postawił sobie tyle pytań, inspirując się Kierkegaardem, Borgesem czy Kafką, iż trudno mu było znaleźć jakiekolwiek odpowiedzi. Rozmowy z ludźmi, którzy znali Sikorskiego, eksponują przede wszystkim związane z nim emocje, nie dotykając niemal żadnych faktów i dat. Bławut nie próbuje kogokolwiek za cokolwiek, rozliczać, nie stawia żadnej tezy, nie rozpatruje tego, czy przyjaciele Tomasza Sikorskiego stanęli na wysokości zadania, czy też nie. Pokazuje za to specyfikę środowiska kompozytorów skupionych na samych sobie. Drogi Sikorskiego i jego kolegów się rozeszły i nikt mu nie pomógł. Być może on sam też nie chciał tej pomocy przyjąć. Zgodnie z zasadą, którą Jacek Piotr Bławut przejął niejako od swego ojca – zasadą odpowiedzialności za bohatera, jego film nie daje łatwych odpowiedzi, nie stawia łatwych diagnoz, nie zamyka narracji w czytelnym kontekście, ale próbuje dotrzeć do ukrytej pod warstwą faktów prawdy o bohaterze.