Sztuka może okazać się niezwykle celną bronią, a w dodatku bardzo skuteczną. Wyraźnie widać to na ulicach Kairu. Gdy po 30 latach dyktatury prezydent Mubarak został obalony przez własny naród, okazało się, że młodzi artyści: autorzy graffiti i malarze opanowali przestrzeń miejską, pozwalając kairskim ulicom przemówić. Ściany budynków stały się kroniką rewolucyjnego zgiełku, oddając atmosferę i charakter rewolucyjnych wydarzeń. Uliczni artyści opowiadają o pełnych krwi dniach walki poprzez rozmazane portrety. Za pomocą agresywnych kolaży portretują czas anarchii, a próby wyzwolenia ze stłumionej do tej pory seksualności oddają za pomocą nieprzyzwoitych zdjęć. Rewolucyjna euforia odczuwana jest nadal, tym razem jednak nie w walce, lecz w ulicznych muralach, a także niezależnej muzyce i filmie, bo to sztuka stała się przedłużeniem egipskiej rewolucji. Film pokazuje nam jak działa i rozwija się ten proces. Śledzimy tu sztukę rewolucyjnych artystów w ciągu dwóch lat: od Arabskiej Wiosny w 2011 roku do wyborów parlamentarnych w 2013 roku. Widzimy jak rozwija się ona po upadku Mubaraka i poznajemy sposób, w jaki artyści uczą się wykorzystywać ją w nowej roli – jako broń do walki o niedokończoną rewolucję. Reżyser przedstawia nam związki, jakie łączą rewolucyjną sztukę z antyczną sztuką faraonów, dowodząc, że zarówno w dawnych czasach, jak i dzisiaj można traktować sztukę nie tylko w kategoriach estetycznego piękna, lecz również jako pełne werwy i siły wybuchowe polityczne narzędzie.