Sycylijski baron, znudzony życiem z pretensjonalną małżonką, a mocno zaangażowany w związek z uroczą Angelą, nie mogąc liczyć na uzyskanie rozwodu zamierza popełnić „zbrodnię w afekcie” w obronie honoru własnego i rodziny. Musi w tym celu popchnąć żonę w ramiona innego mężczyzny. „Małżeństwo może być rozwiązane tylko przez śmierć jednego z małżonków” – głosił art. 149 włoskiego Kodeksu Cywilnego i on właśnie stał się punktem wyjścia i kanwą znakomitej komedii satyrycznej Pietro Germiego, który w sposób ironiczny sportretował włoskie społeczeństwo tego okresu, obśmiewając istnienie prawa antyrozwodowego przy jednoczesnym dopuszczeniu zbrodni w imię honoru. Lata 50. to okres, w którym włoska kinematografia została zdominowana przez produkcje komediowe, nazywane „commedia all’italiana” czyli „komedia po włosku”. Farsa, groteska i wszechobecny cynizm cechowały dzieła, które uderzały w stereotypy, hipokryzje i społeczne dziwactwa. „Rozwód po włosku” jest filmem dla tego zjawiska normatywnym, to od niego wzięła się jego nazwa, on też nadał ton w jakim przez następne lata filmy były tworzone.