Ekipa filmowa mająca zdjęcia na południu Francji napotyka szereg problemów, które znacznie utrudniają produkcję. Główna gwiazda filmu stara się podnieść po nerwowym załamaniu, jej partner ma problemy z temperamentem, druga gwiazda koncentruje się bardziej na życiu prywatnym niż na aktorstwie, a inna aktorka ma problemy z zapamiętaniem swoich kwestii. Nad tym wszystkim stara się zapanować reżyser, jednak sytuacja coraz bardziej wymyka mu się spod kontroli.

Dowcipny, dynamiczny, a przede wszystkim najbardziej wymowny z filmów francuskiego reżysera jest też jedynym, za który otrzymał on nagrodę Akademii. Nieodzownie nasuwa się skojarzenie z „8 i pół” Federico Felliniego oraz „Pogardą” Jean-Luca Godarda, filmami, które również komentowały proces twórczy. Szczególnie ten drugi jest w tym kontekście istotny. Godard nie mógł zaakceptować pozytywnego wydźwięku filmu swojego kolegi, oskarżając Truffaut o brak elementarnej uczciwości, ten zaś nie pozostał dłużny, broniąc się atakiem i przynosząc koniec długoletniej przyjaźni. Ten rozłam wykracza poza sferę przyjaźni między dwoma filarami francuskiej Nowej Fali, pokazując zarazem ich stosunek do relacji twórcy ze sztuką. O ile podejście Godarda było sceptyczne i cyniczne, rzucające cień na możliwość pozostania artystą w świecie filmowców zdominowanym przez producentów narzucających perspektywę „sprzedania” się filmu, o tyle podejście Truffaut jest krzepiące, ugruntowane na nieprzebranej miłości reżysera do kina, przekonywujące, że prawdziwa sztuka się obroni.