Karel Reisz, zafascynowany postacią amerykańskiej tancerki, Isadory Duncan, pragnął stworzyć film będący nietuzinkową, oryginalną opowieścią, oddającą całe bogactwo osobowości bohaterki. Sięgnął do sposobu realizacji opartego na retrospekcjach, nawrotów czasowych, tak jak je odtwarza pamięć tancerki. Po zakończeniu zdjęć, na polecenie producenta, reżyser musiał usunąć 1/3 filmu (około 50 minut), pozostawiając przede wszystkim wątki melodramatyczne. Mimo to kreacja Vanessy Redgrave nie straciła swego blasku. Aktorka potrafiła, jak pisał jeden z krytyków: „Pokazać sto różnych twarzy Isadory Duncan i każdej z nich przydać ze swej własnej osobowości coś prawdziwie fascynującego”.