Trzecią zrealizowaną przez Wellesa adaptację Szekspirowskiego utworu, opartą na dramacie „Henryk IV”, uzupełniają wątki zaczerpnięte z „Henryka V”, „Ryszarda II” i „Wesołych kumoszek z Windsoru”. Welles wykorzystał również „Kroniki” Holinsheda, skąd zaczerpnął komentarz narratora.

XV-wieczna historia wstąpienia na tron Anglii lorda Bolingbroke’a w zamyśle reżysera miała być przede wszystkim utworem aktorskim, skromnym w warstwie wizualnej, wręcz ascetycznym. W trakcie realizacji koncepcja ta uległa korektom, zwłaszcza w sekwencjach batalistycznych, z których scena bitwy pod Shrewsbury została uznana za jedną z najbardziej widowiskowych w dziejach kina.

„Opowiadam historię trójkąta, historię stosunków pomiędzy królem uzurpatorem, jego synem - przyszłym Henrykiem V, który po objęciu tronu opuszcza towarzysza hulanek, i Falstaffem - bufonem ucieleśniającym starą, poczciwą Anglię” - mówił w jednym z wywiadów Orson Welles. W filmie wystąpiła plejada znakomitych aktorów, nie tylko kina angielskiego.