Saito Torajiro rozpoczął swoją karierę filmowca jako protegowany Kido Shiro, producenta związanego ze studiem filmowym Shochiku. „Rwetes” jest jedną z wielu krótkich komedii slapstickowych, w których reżyser się specjalizował. Po roku 1935, wraz z rozwojem filmu dźwiękowego w Japonii, filmy Saito Torajiro straciły na popularności. Dźwięk sprawił bowiem, że zmienił się rodzaj humoru filmowego, którego głównym nośnikiem stały się dialogi. Jak na ironię, do czasów współczesnych zachowało się wiele filmów dźwiękowych reżysera, a niestety z bogatej filmografii dzieł niemych pozostały w całości tylko trzy filmy, w tym „Rwetes”. Głównym bohaterem filmu jest niezaradny ojciec wielodzietnej rodziny, grany przez Ogurę Shigeru, którego w swoim czasie nazywano w ojczyźnie „japońskim Charlie Chaplinem”. Bez wątpienia był on aktorem o wielkim potencjale komicznym, niezwykle sprawnym fizycznie i obdarzonym sugestywną mimiką. Bohater filmu – bezrobotny ojciec – aby utrzymać rodzinę postanawia, pod wpływem perswazji żony, poszukać pracy. Nie jest to łatwe w kraju ogarniętym kryzysem ekonomicznym. Bohater próbuje sił w kilku profesjach kolejno. Podejmuje nawet próbę kradzieży pieniędzy, by zaraz potem dowieść swojej odwagi ratując z płonącego domu dziecko – oczywiście licząc przy tym na nagrodę pieniężną. W końcu trafia na służbę do pewnego arystokraty… „Rwetes”, jak wiele filmów Saito Torajiro, portretuje ludzi egzystujących na marginesie społecznym, ubogich, a mimo to potrafiących odnaleźć szczęście w życiu rodzinnym. Mimo że należy do kina głównego nurtu, jest także filmem poddającym umiarkowanej krytyce społeczne realia Japonii lat 30. XX wieku.