W Dubaju drapacze chmur wyrastają prosto z piasku, drogi urywają się niespodziewanie u stóp wydm, a jedynymi terenami zielonymi są pola golfowe. Oniryczne obrazy autorstwa młodego serbskiego twórcy znakomicie oddają nierealny klimat miasta wyrosłego dosłownie na pustyni, pozbawionego historii, kontekstu i... mieszkańców, których zastępuje armia najemnych pracowników z całego świata: od azjatyckich sprzątaczy po menedżerów z Europy. Wszystko tu ma posmak halucynacji: spotkanie z robotnikami zamiatającymi drogę podczas burzy piaskowej, niekończąca się panorama miasta filmowanego z okna kolejki, kolumna terenówek pokonująca gigantyczne wydmy w drodze donikąd... Jedynym ludzkim elementem w tym nieludzkim krajobrazie zdają się być smutne oczy zakwefionych tancerek go-go obsypywanych dolarami przez rozbawionych szejków w ostatniej sekwencji filmu. Długie wysmakowane ujęcia Keca pozostawia bez komentarza, co jeszcze bardziej wzmaga dojmujące uczucie obcości, pustki i samotności, którym emanuje to dziwne miasto.