Stary portier z luksusowego hotelu w dniu ślubu swej córki zostaje przeniesiony do obsługi toalety. Ta dotkliwa degradacja wiąże się z utratą najważniejszego atrybutu jego dotychczasowej pozycji – liberii. Wykrada ją więc, by zachować poważanie i szacunek otoczenia. Upiwszy się na weselu śni sen o powrocie na dawne stanowisko, zadziwiając wszystkich siłą i sprawnością fizyczną. To jedna z kluczowych scen filmu, zrealizowana z pomocą całej gamy filmowych środków wyrazu. Gdy sprawa degradacji wychodzi na jaw, poniżony staruszek bliski jest załamania. Jednak autorzy filmu w przewrotnie wybrzmiewającym geście współczucia dopisali, poprzedzony specjalnym napisem, bajkowy happy end. Portier z hotelu Atlantic uchodzi za szczytowe dokonanie niemieckiej klasyki filmowej okresu kina niemego. Operowanie kamerą pozwala tu na prześledzenie wydarzeń z różnych pozycji. Swobodnie poruszająca się kamera uwypukla zarówno blask munduru, jak i nędzę kamienic czynszowych i ułatwia widzowi identyfikowanie się z bohaterem. W 1958 roku wpisano go na listę dziesięciu najlepszych filmów wszech czasów.