Kameralny dramat psychologiczny rozgrywający się na prowincjonalnej plebanii, gdzie po latach dochodzi do spotkania matki i córki. Światowej sławy pianistka, która dla kariery poświęciła swoje życie i rodzinę, przyjeżdża w odwiedziny do domu córki i jej męża. Konfrontacja obu kobiet jest podróżą w głąb ludzkiej duszy, niemal psychoanalitycznym seansem, sfilmowanym w pięknie kadrowanych zbliżeniach dwóch wybitnych aktorek, które zaprezentowały tutaj najwyższy poziom umiejętności aktorskich.

„Jesienna sonata" pozostaje jednym z najbardziej intensywnych dramatów rodzinnych reżysera. Zdaniem Adama Garbicza, „obfitość dialogu sprawia, że Jesienna sonata zaiste sprawia wrażenie słuchowiska radiowego przeniesionego na ekran. Ale oczywiście Bergman – szczególnie we współpracy ze Svenem Nykvistem – to także obrazy, w tym przede wszystkim wizerunki twarzy. Ujawnienie antagonizmów matki i córki, skali ich wzajemnego niezrozumienia i kompleksów Ewy dawało obu głównym aktorkom (…) pole do stworzenia wielkich kreacji, wytwarzanych twarzami” (A. Garbicz, Kino, wehikuł magiczny. Podróż czwarta). Warto wspomnieć, że Jesienna sonata jest jednym z najczęściej wystawianych dzieł Bergmana w polskich teatrach.