W latach 60. XX wieku miasteczko Kurume w prefekturze Fukuoka na wyspie Kiusiu znane było przede wszystkim z yatai (stoiska z jedzeniem), serwujących wyjątkowy ramen. W latach powojennych, kiedy Japonia wydobywała się z ruiny i powoli wchodziła na ścieżkę rozwoju gospodarczego, ramen był nie tylko gorącym daniem rozgrzewającym ciało w zimne dni, ale ważnym źródłem białka i węglowodanów dla biednych robotników, ciężko pracujących przy odbudowie kraju. Noboru był właścicielem jednego z najsłynniejszych yatai. Jego syn Hikari postanowił jednak szukać szczęścia w Tokio i podjął pracę w agencji reklamowej. Kiedy Noboru umiera, Hikari wraca w rodzinne strony i wspierany przez matkę decyduje się na prowadzenie yatai. Wyzwanie jest o tyle trudne, że Hikari musi nie tylko zmierzyć się z legendą ojca i stworzyć swój unikalny smak, ale także stawić czoła lokalnym władzom, które mają swój plan na zagospodarowanie zagłębia stoisk z jedzeniem w Kurume. Film pokazuje walkę Hikari z przeciwnościami losu i z własnymi słabościami. Akcja przeplatana jest wspomnieniami z dzieciństwa, wcale nie beztroskiego, bo naznaczonego biedą i ciągłymi kłopotami, w które pakował siebie i rodzinę porywczy ojciec, chętnie zaglądający do kieliszka. Może właśnie dzięki temu Hikari nauczył się nieustępliwości i wytrwałości w dążeniu do celu. W filmie można zobaczyć życie przeciętnych mieszkańców Japonii i współcześnie, i przed 50. laty, a także porównać jak bardzo zmieniło się ono na przestrzeni lat. A to wszystko przez pryzmat pary unoszącej się znad miski z jedną z najbardziej popularnych potraw – ramenu.