Jim Finn po raz kolejny udowadnia, że pastisz to żywioł, w którym nie ma sobie równych. Niczym ktoś urodzony po tej stronie Żelaznej Kurtyny jest w stanie docenić niebezpieczny urok komunistycznej propagandy, a jednocześnie wychwycić jej humorystyczny wymiar. I z upodobaniem kontynuuje pracę pokoleń apologetów marksizmu, wprowadzając ją na wyżyny absurdu. Ale szczególnie interesują go mutacje ideologii, która w izolacji przybiera najbardziej imponujące, oderwane od rzeczywistości formy. Jego najnowsza praca, utrzymana w estetyce wczesnego VHS, to próba rekonstrukcji (?) instruktażowej taśmy amerykańskich trockistów, próbujących zdobyć rząd amerykańskich dusz new-ageowym w formie przekazem, płynącym z migoczącego ekranu. Jak przywołać w sobie wewnętrzne trockistowskie dziecko? Wziąwszy do serca historyczny precedens, lepiej zabezpieczyć je najpierw przed czającymi się w głębi naszych dusz stalinowskimi siepaczami, wyposażonymi w mentalne szpikulce do lodu. Nie od rzeczy będzie zbudować sobie w głowie solidny bunkier. I zamknąć za sobą jego ciężkie stalowe drzwi, zdolne wytrzymać eksplozję o mocy 50 megaton.