W swoim nowym filmie Sean McAllister znów niebezpiecznie blisko podchodzi do swoich bohaterów. Syryjska love story zaczyna się w 2009 roku w Damaszku, kiedy McAllister pojawia się w życiu Amera – palestyńskiego uchodźcy i opozycyjnej aktywistki Raghdy. Miłość Amera i Raghdy nierozerwalnie związana jest z sytuacją w Syrii: poznali się w więzieniu, a kiedy po długiej rozłące wreszcie mogą być razem, reżimowa policja niespodziewanie zatrzymuje dokumentującego ich życie reżysera. W obawie przed represjami – wszak nie kryli się ze swoimi poglądami przed kamerą – decydują się na ucieczkę. Po kilku latach McAllister odnajduje ich w Libanie. Podczas gdy Syria stacza się w otchłań wojny domowej, związek Amera i Raghdy także ulega dezintegracji. Ona – silna kobieta po przejściach, nie potrafi odnaleźć się w nowej rzeczywistości i zmaga się z poczuciem winy wobec towarzyszy, prowadzących w kraju walkę z bezwzględnym reżimem. On z kolei ma już dość polityki i niekończącej się ucieczki. Pojawiają się wzajemne oskarżenia, depresja, próby samobójcze i przemoc. Naprawdę bliski kontakt reżysera z bohaterami owocuje szczerym do bólu portretem rodziny rozsadzanej wewnętrznymi sprzecznościami. Ale „Syryjska love story” to także historia emigracji, wykorzenienia i konfliktu między uczuciem, a obowiązkiem. McAllister niejako mimochodem i w nieszablonowy sposób zadaje też pytanie o granice ingerencji twórcy dokumentu w życie swoich bohaterów.