Jackson Heights na nowojorskim Queensie, to jedna z najbardziej etnicznie i kulturowo zróżnicowanych wielkomiejskich dzielnic na świecie. Na co dzień mówi się tu 167 językami, a imigranci z Południowej i Środkowej Ameryki sąsiadują z przybyszami z Azji i potomkami starej imigracji europejskiej. Świetna obserwacja tego, co dzieje się na ulicach i we wnętrzach, skupia się na spotkaniach wszelkiego rodzaju wspólnot i ich organizatorach, zdradzając fascynację Wisemana oddolną, spontaniczną demokracją. I choć nie brak w Jackson Hights dyskryminacji, zwłaszcza osób transpłciowych, wielu migrantów nie ma papierów, a gentryfikacja uderza w małe, prowadzone przez Latynosów biznesy, ta tętniąca życiem okolica dla jej mieszkańców nie jest przerażającą wieżą Babel z koszmarów antyimigranta, lecz w istocie wręcz jej przeciwieństwem – domem, sąsiedztwem i wspólnotą. Filmowy fresk legendy amerykańskiego dokumentu (Nagroda im. Marka Nowickiego 2010) to swoista, uderzająca autentycznością symfonia wielkiego miasta, po której Nowy Jork z wielu ikonicznych filmów wydaje się zabawnie sztuczny, jak papierowa dekoracja.