Wysokobudżetowa produkcja i trzecia z kolei adaptacja powieści Henryka Sienkiewicza w okresie kina niemego. Mimo ogromnych nakładów finansowych, zaangażowania międzynarodowej ekipy i legendarnego Emila Janningsa do roli Nerona, film nie okazał się komercyjnym sukcesem. Publiczność wciąż miała w pamięci doskonałą ekranizację Enrica Guazzoniego z 1912 roku, niemniej i tym razem doceniano stronę wizualną dzieła, szczególnie w drugiej części filmu – w scenach pożaru Rzymu i męczeństwa chrześcijan na arenie cyrku Nerona. Chwalono również Andree Habay za rolę Petroniusza oraz Alphonsa Frylanda jako Winicjusza.