Kolejne po „Czterech porach roku” dzieło o prywatnym życiu reżysera – o miłości, zazdrości i przemijaniu oraz o samym procesie tworzenia filmu. 14 marca 1993 roku Andrzej wraz z żoną Marią przyjeżdża do Gzowa, gdzie czeka na nich ta sama stara chałupa nad brzegiem stawu, i ta sama kładka zawieszona nad zmarzniętym jeziorem. Cisza, czas płynie leniwie. Andrzej, starzejący się filmowiec, kręci pamiętnik artysty. Na taśmie filmowej utrwala fragmenty otoczenia i część swojego życia, a jednocześnie opowiada o swojej miłości do kina. Czas płynie, a kamera we właściwym sobie rytmie rejestruje kolejne zdarzenia: przyjazd matki i brata, uruchomienie koła młyńskiego, odwiedziny u sąsiadów. Po wiośnie nadchodzi przesycone barwami lato, a potem przystrojona w złote liście jesień. Andrzej z żoną zasypiają na werandzie, śnią o wiośnie...