Fabuła filmu została zainspirowana biografią amerykańskiej tancerki Loïe Fuller, gwiazdy Opery Paryskiej i europejskich kabaretów w czasach belle époque. Jej postać została upamiętniona w niezwykłej impresji filmowej braci Lumière „Danse serpentine”. Ukryta za metrami jedwabiu, z ramionami przedłużonymi o długie drewniane drążki, artystka elektryzowała publiczność tańcem, który nazwano serpentynowym. Fuller szybko stała się ikoną epoki, symbolem pokolenia. Jej charakterystyczne ruchy sceniczne, wzbogacone grą świateł, miały również wpływ na sztuki plastyczne.

„Bardzo byłam ciekawa historii kobiety skrytej za połaciami tkanin. Uderzyło mnie, że choć swoim »serpentynowym  tańcem« Fuller dosłownie zrewolucjonizowała sztukę sceniczną schyłku XIX wieku, dziś już nikt lub prawie nikt tej pionierki nie pamięta. Walka tej dziewczyny, wychowanej  w gospodarstwie rolnym amerykańskiego Środkowego Zachodu, o uznanie artystyczne zdała mi się szczególnie inspirująca. Ona nie była atrakcyjna fizycznie, jej uroda daleko odbiegała od kanonu obowiązującego w tamtych czasach. Fuller miała mocną budowę wiejskiej dziewczyny, czuła się jak więźniarka we własnym ciele. Mimo to instynktownie wynalazła ruchy, które rozsławiły ją na cały świat. Na scenie na nowo odkryła swoje ciało, wyzwoliła się, w pewnym sensie – ponownie narodziła. Zależało mi, aby w filmie uchwycić tę wewnętrzną walkę, pokazać jak Fuller ucieka w sztukę, na scenie pozbywa się zahamowań, przekuwa swój niepokój w energię, w eksplozję życia” – mówiła reżyserka filmu.