W „Historiach rodzinnych” Sarah Polley przeprowadza wywiady z członkami swojej rodziny i w ten sposób rekonstruuje jej historię. Krytycy przyjęli film entuzjastycznie, ale wśród głosów widzów można znaleźć opinie mocno krytyczne. Jest w tym obrazie coś tak naturalnego i zwyczajnego, że może pojawić się pytanie: dlaczego właściwe powstał i z jakich powodów mamy go oglądać? Jednak ta autentyczność jest zarazem czymś bardzo atrakcyjnym. Widz może z tego filmu dowiedzieć się czegoś o sobie. Przysłuchujemy się zwykłym historiom, podobnym do tych, jakie przytrafiają się nam wszystkim. Każdy ma jakiś mit dotyczący początku swojego bycia na świecie. Z reguły są to opowieści banalne, z rodzaju tych „jak tata poznał mamę”, ale zawsze stanowią podstawę w budowaniu naszej tożsamości. Polley zapisała na taśmie, jak w poszukiwaniu prawdy obala mit dotyczący swojego pojawienia się na świecie, a następnie w jego miejsce tworzy nową opowieść. Może ten film jest czymś więcej niż, jak mówią złośliwi, „ekshibicjonizmem narcystycznej artystki”? Wbrew pozorom jest uniwersalny, wszyscy rekonstruujemy przeszłość ze wspomnień innych.

Biograficzny wymiar filmu płynnie przechodzi do rozważań nad pamięcią i opowiadaniem historii. Na ile nasza relacja do wspomnień jest bierna, a na ile czynna? Obraz angażuje widza i intryguje pytaniem, w jakim stopniu jest dokumentem i czy w pewnym momencie nie zaczyna być kreacją? Być może wierny jest właśnie mechanizmom pamięci, w których trudno rozgraniczyć, co zdarzyło się naprawdę, a co jest fantazją lub zapożyczonym wspomnieniem? Widz nie wie, czy archiwalne materiały są autentyczne, czy dokręcone współcześnie, tak jak w którymś momencie nie wiemy na pewno, czy coś w naszym życiu wydarzyło się naprawdę, czy sobie to dopowiedzieliśmy. Prawdy czasami trudno dociec, co być może jest bolesne, ale czy oznacza to, że nie ma sensu badać własnego wnętrza?

Opis organizatora