Co by się stało, gdyby fantazje odrzeć z magii i zmienić w rzeczywistość? Jak wyglądałby świat, w którym wszyscy staliby się jednoznaczni, jednowymiarowi? Dokąd mogłoby nas doprowadzić myślenie pozbawione wszelkich metafor i symboli?

Grecki reżyser Yorgos Lanthimos w swoim pierwszym anglojęzycznym filmie, który jest satyrą na temat obsesji bycia w związkach, dał obraz tyleż absurdalnego, co przerażającego społeczeństwa. Poddał pod dyskusję powszechne przekonanie, że bycie parą jest najwyższą formą szczęścia i tym, co odróżnia ludzi od zwierząt.

Dawida poznajemy, gdy przyjeżdża do pewnego hotelu, gdzie ma spędzić 45 dni i w tym czasie musi znaleźć swoją drugą połówkę. W przeciwnym razie spotka go kara – zostanie zamieniony w wybrane przez siebie zwierzę, tytułowego homara. Tak rozpoczyna się ta nie tyle bajka, ile dystopijna opowieść, która równocześnie przeraża i śmieszy. Lanthimos wprowadza nas w świat, który wydaje się nam bliski, bo możemy go łatwo odszyfrować, i jednocześnie bardzo odległy, bo odarty jest z wszelkiej wieloznaczności, brutalny i agresywny.

Dawid szuka kogoś, kto podobnie jak on sam byłby krótkowidzem, a poznany przez niego John chciałby poznać osobę, która jak on sepleni. Ta sama cecha, choćby wspólny defekt, ma zapewnić dopasowanie. Ta pozorna harmonia ma stanowić warunek szczęścia. Naturalistycznie nakręcony „The Lobster” pozostawia widza z różnymi pytaniami, a przede wszystkim z tym wypisanym na niepewnym obliczu bohatera w ostatniej scenie filmu: czy miłość jest ślepa?

Opis organizatora