Zapis ostatnich lat życia wybitnego malarza Władysława Strzemińskiego. Opowieść o tym, jak komunistyczna władza zniszczyła niepokornego człowieka. Akcja filmu rozgrywa się w Łodzi w latach 1948-1952, w okresie stalinizmu. Strzemiński jest malarzem, profesorem i wykładowcą w łódzkiej PWSSP. Wielki malarz, twórca teorii unizmu, doceniony i podziwiany przed wojną w kraju i za granicą, uwielbiany przez studentów, nie cieszy się sympatią władz uczelni, a przede wszystkim ministra kultury. Strzemiński w przeciwieństwie do lojalnych członków partii i kolegów realizujących doktrynę socrealizmu, nie zgadza się na żadne ustępstwa w sztuce. Podąża własną drogą artystyczną, niezgodną z oficjalnymi wytycznymi PZPR. Taka postawa sprowadza na niego szykany, aż do relegowania z uczelni i wykreślenia ze Związku Artystów Plastyków. Władza postanawia zniszczyć Strzemińskiego i konsekwentnie ten plan realizuje. Żona głównego bohatera, wybitna rzeźbiarka Katarzyna Kobro, pojawia się jedynie w tle. Łączącą ich postacią jest niezwykle dojrzała jak na swój wiek ich córka Nika. „Początkowo miałem pomysł, by zrobić kino psychologiczne – opowieść o trudnych relacjach małżeństwa artystów: Władysława Strzemińskiego i jego żony, wybitnej rzeźbiarki Katarzyny Kobro. Pomyślałem jednak, że aby to pokazać w sposób przekonujący, musiałbym mieć Dostojewskiego za scenarzystę, albo co najmniej za autora opowiadania. Zrozumiałem, że aby zrobić rzecz prawdziwą, muszę tę parę rozdzielić. Zrobiłem więc film polityczny o artyście, który wchodzi w konflikt z władzą i zostaje usunięty z uczelni pod zarzutem »nierespektowania norm doktryny realizmu socjalistycznego«. Broni się do samego końca i nie odpuszcza, mimo nędzy i upokorzeń” – mówił o filmie reżyser.