Czterech przyjaciół, których łączą także więzy rodzinne, wybiera się na polowanie do rezerwatu myśliwskiego. Obserwujemy powoli rozkręcającą się machinę kompleksów, wzajemnych pretensji i uraz, które wraz z rozwojem akcji przeistaczają polowanie na króliki w krwawą rozgrywkę między bohaterami. „Polowanie”, jak podkreślali krytycy, było kolejną próbą – po „Los golfos” i „Lamencie dla bandyty” – odmitologizowania hiszpańskiego społeczeństwa.

W tym filmie Saura chciał ukazać prawdziwe oblicze „poczciwych” przedstawicieli środowiska dorobkiewiczów, frankistowskich kombatantów wojny domowej, a także ujawnić negatywne dziedzictwo dyktatury – pustkę i niemoc pokolenia, na którym wspierały się fundamenty polityki prowadzonej przez gen. Franco. Surową, utrzymaną w niemal dokumentalnej konwencji opowieść o pewnym polowaniu uznano za metaforę w stylu Bunuela. Realizm filmu doprowadzony do ostateczności, podobnie jak u twórcy „Złotego wieku” i „Zapomnianych”, nabiera tu cech surrealizmu.

Obraz otrzymał Srebrnego Niedźwiedzia za reżyserię na MFF w Berlinie.