Pomysł na film został zainspirowany krótką informacją prasową o młodym przypadkowym zabójcy policjanta, który sprytnie wymyka się zorganizowanemu pościgowi. "Do utraty tchu" uważa się za film reprezentatywny zarówno dla poszukiwań artystycznych reżysera, jak i założeń francuskiej nowej fali, odznaczającej się swobodą w traktowaniu środków artystycznego wyrazu oraz odkrywaniem własnych rozwiązań formalnych. Nie bez znaczenia w tych poszukiwaniach były warunki techniczne wynikające z ograniczonych funduszy i szybkiego tempa realizacji. Godard zdecydował się nakręcić film na ulicach i w naturalnych wnętrzach bez dodatkowego oświetlenia, w długich, skupionych na obserwacji ujęciach i scenach używał kamerę „z ręki”, bez statywu. To wszystko przyniosło efekt „reportażu”, jakby rzeczywistości obserwowanej i podglądanej.

Reżyser bardzo daleko odszedł od tradycyjnych wzorców w dziedzinie narracji pomimo pozorów gatunku sensacyjnego, od zwartej konstrukcji fabuły na rzecz luźno ze sobą powiązanych epizodów, łączonych ostrymi i nerwowymi cięciami montażowymi. Robi to wrażenie przypatrywania się realności pełnej chaosu i przypadkowości. Film został uhonorowany Srebrnym Niedźwiedziem za reżyserię.