„Sokoły” bliskie są wcześniejszemu filmowi Istvána Gaála – „Wir”. W obu dziełach autor ukazuje głęboki związek człowieka z przyrodą. Akcja filmu rozgrywa się w przestrzeni stacji ornitologicznej, której pracownicy zajmują się tresurą sokołów do polowania na inne ptaki, uznane za szkodniki. Przyjeżdża tam młody student, który chce przyjrzeć się codziennej pracy w ośrodku i poznać z bliska życie dzikich ptaków. Na miejscu przekonuje się o szczególnych relacjach panujących na stacji: ostrej dyscyplinie i ślepym posłuszeństwie pracowników wobec ich kierownika. „Film stroni raczej od symboli, choć w całości pozostaje metaforą. Reżyserowi udało się stworzyć wizję rzeczywistości, w której różne warstwy znaczeniowe dopełniają się i przenikają. Warstwa psychologiczna prezentuje nam ludzi reagujących w sposób niemal automatyczny, ujarzmionych przez dyscyplinę. Prawie dokumentalna obserwacja życia i obyczajów sokołów pozwala odkryć przerażające analogie do świata ludzi. Alegoryczny sens tej opowieści o zniewoleniu w pewnym miejscu uzyskuje konkretne historyczne odesłanie: obrazowi sokołów towarzyszą dźwięki niemieckich marszów” (FSP).