Dwie kilkunastoletnie dziewczyny, Bianka i Paulina, oglądają film na temat życia seksualnego ludzi i zwierząt. Zaskoczone przez ojca Bianki, przełączają telewizor na inny kanał. Nagle znajdują się w tym samym dworku w latach dwudziestych. 

Dziewczęta są w wieku dojrzewania i silnie przeżywają związane z tym problemy. Atmosfera w dworku, w którym przebywają, jurny ojciec, owdowiała ciotka i dziadek umizgujący się do kobiet, przesiąknięta jest erotyzmem. Bianka odczuwa silny niepokój – zbliżające się małżeństwo z najzupełniej obojętnym jej Beniaminem postawi ją w nowej roli, złamie osobowość. Paulina, bardzo racjonalna, zalotna i już rozbudzona erotycznie, zazdrości Biance narzeczonego. Bianka reprezentuje pokutującą jeszcze od romantyzmu postawę kobiety-anioła, lecz bez najmniejszej ochoty do poświęceń. Paulina czuje własną cielesność. Konfrontacja odczuć i przemyśleń dziewcząt doprowadza do załamania tej wrażliwszej – Bianka popada w szaleństwo.

Młoda dziewczyna przeciwstawiająca się ogólnie przyjętej obyczajowości nie znajduje dla siebie miejsca w życiu.

Źródło: Agnieszka Czachowska, Leksykon polskich filmów fabularnych, Warszawa 1996