Film zabiera nas do wnętrza platformy nurkowej, na której mieszkają płetwonurkowie pracujący na dużych głębokościach. Nazwa platformy: Platforma Luna jest jak najbardziej adekwatna, bo życie zanurzonych na dnie oceanu przez trzy tygodnie mężczyzn przypomina widoki z filmów o lotach w kosmos.

Nurkowie z różnych krajów są stłoczeni w małych kajutach połączonych okrągłymi śluzami, głębokość zniekształca dźwięk, każdą czynność mężczyźni muszą ustalać z obsługą pracującą na powierzchni. Poranna toaleta wymaga więc między innymi zgody na włączenie wody w umywalce oraz zapalenie światła, które to czynności de facto wykonuje centrala. Głosy nurków brzmią dziwacznie, a zanurzenie się w wodzie w celu pobrania próbek do badań przywodzi na myśl astronautów wychodzących w kombinezonach w przestrzeń kosmiczną. Mężczyźni śpią, modlą się, nurkują, wszystko w wielkiej pustce głębin, miejsca skrajnie nieprzyjaznego i trudno dostępnego.

Ancarani koncentruje się na detalach, stosuje niecodzienne kadrowanie, stara się uchwycić klaustrofobiczny charakter pracy nurków. Składając ze sobą ich portrety oraz przedstawienia fragmentów platformy buduje misterny obraz przedziwnego miejsca, w którym ludzie i maszyny współpracują i są od siebie nawzajem uzależnieni. Ancarani jest także autorem zdjęć i montażystą: ma pełnię kontroli nad swoim światem. Jak zawsze u niego niezmiernie ważny jest dźwięk, to on w zestawieniu z wysmakowanymi zdjęciami tworzy kolejną płaszczyznę interpretacyjną filmu, odrealniając świat przedstawiony. Jednym z producentów filmu jest Maurizio Cattelan, jeden z czołowych światowy współczesnych artystów.

Film to druga cześć tryptyku „Choroba żelaza” (pozostałe filmy to otwierający cykl „Wódz” oraz film „Da Vinci”). Podobnie jak pierwsza część cyklu, tak i ten film prezentowano w najważniejszych światowych galeriach, między innymi w Centre Pompidou oraz na festiwalach filmowych m.in. w Wenecji, Rotterdamie i Toronto.

Opis organizatora