Jeden z najważniejszych, najbardziej radykalny formalnie, filmów szkoły polskiej. Kongenialne dzieło młodziutkiego Kazimierza Kutza (w dniu premiera zaledwie trzydziestojednoletniego!) i Jerzego Wójcika – kluczowego operatora nurtu. Początkowo nie zrozumiany, odrzucany zarówno przez krytyków jak i przez szefów polskiej kinematografii, którzy w ramach kary zabronili dalszej współpracy Kutzowi i Wójcikowi. Po latach film doceniono i przywrócono mu właściwe miejsce w historii polskiego kina. Niestety brak akceptacji władz dla filmu spowodował nie wypuszczenie go na zagraniczne festiwale, gdyby stało się inaczej i film trafił do Cannes publiczność z pewnością spostrzegłaby w Kutzu to, czym już zaraz miał zachwycić ich Antonioni w swojej Przygodzie – radykalne podporządkowanie filmowej opowieści formie, zabawę z konwencją kina, igranie z publicznością i z utartymi schematami.

Tak o filmie po latach mówił reżyser: „Narracja filmu została całkowicie podporządkowana kategoriom plastycznym, stąd szok wywołany jego estetyką. Kategoria czasów miłości polegała na tym, że człowiek zakochany patrzy na świat w sposób coraz bardziej zawężający się do wybranej osoby, poprzez nią, przez jej reakcje. Świat obiektywny redukował się w  miarę rozwoju uczucia, aż w końcu zostało tylko łóżko i stół. Czerń i biel, liszajowość ścian pokazana jest jak grafika, kontrapunkt psychologizowania. I na tym tle gest i ruch aktorów, mało słów, ale bardzo silne napięcie emocjonalne między nimi – krystalizacja uczucia w stopniu maksymalnym. Film miał tylko klamrę realistyczną, reszta była stadiami sublimacji uczucia.” 

Tomasz Kolankiewicz