Do młodego dziennikarza zgłasza się kobieta z prośbą o pomoc w odnalezieniu jej młodszej siostry. Zadanie, podjęte początkowo ze względów humanitarnych, całkowicie pochłania dziennikarza i staje się jego sprawą osobistą. Nawet negatywna ocena kolegium redakcyjnego nie powstrzymuje go przed kontynuacją poszukiwań. Niestety, wszystkie tropy prowadzą donikąd. Reporter próbuje odrzucony przez redakcję tekst przerobić na reportaż telewizyjny. Dziennikarska wędrówka śladami zaginionej dziewczyny staje się w filmie pretekstem do ukazania obrazu polskiej rzeczywistości lat 60. Obok interesująco nakreślonego tła społecznego, największą rolę w filmie odgrywa nastrój – kameralny, wyciszony, momentami klaustrofobiczny, nasuwający skojarzenia z obrazami Michelangela Antonioniego.