Cecylia wraz z matką przenosi się na argentyńską prowincję, uciekając przed służbami reżimu, które schwytały już ojca i innych członków rodziny. Dziewczynka biega po wietrznej, zachmurzonej plaży i chodzi do szkoły. Mimo codziennych, zwyczajnych zajęć, wyczuwa, że jej i matce grozi niebezpieczeństwo, ale nie do końca rozumie dlaczego. Autorka opowiada nam wydarzenia zainspirowane osobistymi wspomnieniami z przeszłości. W tle tej opowieści tkwi dramatyczna wielka historia współczesnej Argentyny - wojna domowa i wojskowy zamach stanu, który w 1976 roku rozpoczął najbardziej brutalną w XX wieku w tym rejonie świata dyktaturę wojskową, która trwała do 1983 roku. Ten okres to wciąż niezabliźniona rana w społecznej świadomości. Dopiero w 2010 roku Argentyna rozliczyła z przeszłości swoich najgorszych zbrodniarzy. Paula Markovitch nie odwołuje się bezpośrednio do historycznych faktów, mimo to jej film nosi znamiona swoistego manifestu antywojennego. Osobista historia przybiera tu formę mglistej, niespokojnej impresji osadzonej w latach 70. w totalitarnej Argentynie. Dominuje w niej atmosfera dorastania w miejscu wyjałowionym, nieprzyjaznym, zbudowana w dużym stopniu dzięki wspaniałym zdjęciom Wojciecha Staronia.