Zmuszony do powrotu do swoich naturystycznych korzeni, Willy wpada w objęcia dzikości. 

Film inspirowany fotografiami Diane Arbus przedstawiającymi ludzi żyjących w koloniach nudystów, to dzieło zaskakujące oniryczną formą połączoną z rozmytym, szorstkim charakterem w pełni wełnianych lalek. Materia była wymagająca, ale reżyserzy poradzili sobie z nią doskonale, cytując Emmę De Swaef: „Każdy element znajdujący się w kadrze był fizycznym elementem na planie filmowym, musieliśmy więc stworzyć całą rzeszę rozwiązań aby wszystko wyglądało na prawdziwe. Przykładowo, obiekty w oddali musiały być pomniejszone i rozmyte aby wywoływać wrażenie dystansu. Wełnę przyczepiliśmy do obiektywu aby zaaranżować mgłę na pierwszym planie, z taniego plastiku zbudowaliśmy rozpraszacze światła, a chmury tworzyła świeżo ścięta wełna zawieszona na drutach”.