Rok 1945 na ziemiach zachodnich. Lekarz wojskowy, kapitan Andrzej Kwiatkowski przeprowadza operację. Jego pacjentem jest pułkownik Kizior, wysoki rangą oficer Urzędu Bezpieczeństwa. W nagrodę za udany zabieg Kwiatkowski, otrzymuje tygodniowy urlop. Jedzie do Warszawy. Towarzyszy mu jego przyjaciel, sierżant Dudek, któremu pomógł uzyskać zwolnienie do cywila. W ruinach swojej kamienicy Kwiatkowski spotyka Krysię, dawną sąsiadkę. Zakochuje się w niej od pierwszego wejrzenia i zaprasza ją na dansing do hotelu „Polonia”. W restauracji wdaje się w awanturę z rosyjskim oficerem, który nachalnie zaczepiał Krysię. Ratuje się mistyfikacją: podaje się za wysokiego rangą oficera UB. Aby zaimponować dziewczynie, podejmuje się uwolnić z aresztu młodego AK-owca. Przy pomocy Dudka formuje specjalny oddział interwencyjny.

Tak o filmie Kutza pisał Jerzy Pilch: „Może to jest paradoksalna oznaka zdrowia psychicznego twórcy, iż mając w garści temat na kolejne arcydzieło szkoły polskiej, które przeorałoby umysły i wstrząsnęło sumieniami, zamiast spinać, rozluźnia się on i z wprawą wytrawnego rzemiechy trzaska komedyjkę, w której nawet Moczar jest sympatyczny.”