Czerwona oberża jest odniesieniem do bardzo niegdyś popularnych XIX-wiecznych, mrożących krew w żyłach ballad ludowych, śpiewanych przez wędrownych artystów, ilustrujących swe występy pokazywanymi równocześnie obrazami. Stąd wstępem do tej czarnej komedii jest inwokacja, śpiewana przez Yvesa Montanda: „Dobrzy ludzie, posłuchajcie najprawdziwszej opowieści". Wprowadzony w ten sposób w klimat widz staje się gościem oberży prowadzonej w 1833 roku na oderwanej od świata wyżynie Peyrabeille przez małżeństwo Martin.

Dziwna ta oberża o grubych murach i wąskich, okratowanych oknach jest ostatnią przystanią wszystkich zatrzymujących się tu na swoje nieszczęście podróżnych. Takie było też przeznaczenie pasażerów dyliżansu, który przybył w śnieżnej zamieci. Wszystko byłoby jak zawsze, gdyby nie mnich, który przyjechał niespodzianie i pomieszał gospodarzom szyki…

Film wykpiwa bezlitośnie drobnomieszczaństwo, jego małostkowość, samolubstwo, kult pieniądza – ukazując to z niepowtarzalnym czarnym humorem przez pryzmat starej ludowej pieśni.