24 grudnia 1945 roku – pierwsza powojenna Wigilia w zrujnowanej Warszawie. Stary profesor wciąż czeka na powrót zaginionego syna – zdjęcie młodego mężczyzny w mundurze stoi na jego stole w ten wieczór. Chce spędzić go samotnie, dlatego dziękuje sąsiadom za zaproszenie na kolację, wymawiając się rzekomą wizytą u przyjaciół. Janek, nastoletni syn jego gospodyni, Walentowej, także czeka na powrót brata, Franka. Tymczasem stary profesor, spacerując po mieście, widzi dorożkę, z której wysiada młody mężczyzna… Krótkometrażowy film fabularny, jeden z dwóch zrealizowanych wówczas przez Leonarda Buczkowskiego, uznanego przedwojennego reżysera, który niebawem, jako twórca „Zakazanych piosenek” (1946), będzie pisał powojenną historię polskiego kina. Impresja filmowa, wyjątkowa – przez swój czas i historyczny kontekst – opowieść wigilijna, w której odbijało się bolesne doświadczenie wielu ówczesnych rodzin, rozdzielonych i okaleczonych, ale też dająca nadzieję na nowy początek. Jeden z zaledwie dwóch powojennych filmów, w których zagrał Aleksander Zelwerowicz, legenda polskiego teatru.