Kanada, początek XX wieku. Dolores i jej ojciec, pastor LeBeau, mieszkają w środku lasu, z dala od cywilizacji, w zgodzie z naturą i w przyjaźni z dzikimi zwierzętami. Gdy w tej dziczy pojawia się przyrodnik i pisarz Peter Burke, dziewczyna z wzajemnością się w nim zakochuje. Ich szczęście zaburzy jednak inny przybysz, okrutny Rydal, któremu Dolores, by uratować ukochanego, będzie musiała stawić czoło. Pomoże jej w tym pies Wapi.

Rozgrywająca się w naturalnych plenerach, łamiąca tradycyjne schematy opowieść przygodowa z niebanalną bohaterką i przyrodą w rolach głównych. Najstarszy zachowany kanadyjski film, największy sukces tamtejszego kina niemego i szczytowe osiągnięcie w karierze Nell Shipman – aktorki, scenarzystki, pionierki kina i pierwszej kanadyjskiej reżyserki.

Adaptacja opowiadania J.O. Curwooda to jej dzieło autorskie, od scenariusza (i wprowadzenia aktywnej bohaterki), poprzez casting po współreżyserię, produkcję i zagranie głównej roli, choć czołówka nie odnotowuje wszystkich jej funkcji. Sama wykonywała sceny kaskaderskie i wystąpiła w pierwszej kanadyjskiej nagiej scenie (kąpiel pod wodospadem), wykorzystanej zresztą w promocji filmu. Powrót… wzmocnił budowany we wcześniejszych obrazach, jak choćby w Baree, Son of Kazan (1918) Davida Smitha, ekranowy wizerunek Shipman jako „dziewczyny z kraju Boga” – odważnej, niezależnej, pozostającej w symbiozie z naturą i co ważne, zgodny z życiową postawą aktorki będącej ekolożką i działaczką na rzecz praw zwierząt, zawsze obecnych w jej kinie. Sukces Powrotu do kraju Boga (choć finansowo go nie odczuła) wzmocnił pozycję artystki w branży, pozwalając zachować status niezależnej producentki, do czasu gdy wielkie wytwórnie w latach 20. zaczęły monopolizować przemysł filmowy. (KW)