Filmowa adaptacja głośnej sztuki Gabrieli Zapolskiej. Film nie jest jednak wierną adaptacją pierwowzoru literackiego. Problem „dulszczyzny” funkcjonuje w ujęciu szerszym, a najważniejsze jawi się zestawienie zepsutej miejskiej moralności, pełnej hipokryzji i zakłamania, z prawdziwą i zdrową wiejską perspektywą. Hanka, która uosabia to drugie, przyjeżdża do miasta w poszukiwaniu pracy. Zostaje zatrudniona jako pokojówka u rodziny Dulskich. Między nią, a synem Dulskich nawiązuje się romans. Dla niej znaczy on bardzo dużo, dla niego jest kolejną miłosną przygodą. Gdy okazuje się, że kobieta jest w ciąży, historia nabiera tempa. Zdjęcia były ukończone już w 1929 roku, jednak produkcja znacznie się przedłużyła, gdy ambicją twórców stało się udźwiękowienie dzieła. Znany kompozytor, Ludomir Różycki, został zatrudniony do skomponowania ścieżki dźwiękowej, a do jej wykonania zaproszono orkiestrę Filharmonii Warszawskiej pod batutą Bronisława Szulca, dwa chóry oraz dwoje solistów: Wiktora Bregy i Stefanię Różycką.

Film uznaje się za pierwszy polski film dźwiękowy. Do naszych czasów nie zachowały się jednak płyty gramofonowe z nagranym dźwiękiem. Ocalały jedynie dwie nieme, niekompletne kopie filmu.