Wiosna 1945 roku. Na szosie w Meklemburgii hitlerowcy prowadzą kolumnę więźniarek. Wśród nich są Helena, Celina i Maria – trzy kobiety w różnym wieku, które zaprzyjaźniły się w obozie. Na jednym z przedłużających się postojów, okazuje się, że kolumna nie idzie dalej. Kobiety są wolne, mogą pójść, dokąd chcą. W dalszej części filmu śledzimy zmagania bohaterek w powrocie do powojennej normalności przez pryzmat kameralnych scen codziennego życia. Po okresie stalinizmu tematyka okupacyjna powoli przedostawała się na ekran. „Trzy kobiety” powstały na podstawie opowiadania Kornela Filipowicza, a Stanisław Różewicz, po słabo przyjętym debiucie, w swym drugim filmie objawił się jako reżyser wnikliwy, szukający uniwersalnych prawd w tragicznych wydarzeniach i przeżyciach wojennych. Jest tu też pytanie o możliwość przepracowania traum po trudnych wojennych przeżyciach i realną szansę na pełny powrót do rzeczywistości. Tematy i pytania te stały się z czasem artystyczną wizytówką twórcy.