Film Jerzego Kawalerowicza opowiada o traumie wojennej, ale znacznie różni się od dzieł Andrzeja Wajdy i Andrzeja Munka podejmujących podobną tematykę. Kawalerowicz nie zajmuje się bowiem narodową mitologią, ale skupia na subiektywnym, intymnym doświadczeniu.

Bohaterem „Prawdziwego końca wielkiej wojny” jest Juliusz (Roland Głowacki), przed wojną uznany architekt, po wojnie – człowiek okaleczony psychicznie i zamknięty w sobie. Żona mężczyzny, Róża (Lucyna Winnicka), jest zmęczona życiem z wyobcowanym mężem i zaczyna spotykać się ze znajomym z pracy. Czy małżeństwu uda się przetrwać kryzys?

„Prawdziwy koniec wielkiej wojny” jest ekspresyjnym dramatem psychologicznym znacznie różniącym się od późniejszych, bardziej ascetycznych dzieł Kawalerowicza. W tytule filmu pobrzmiewa gorzka ironia, bowiem zakończenie wojny nie oznacza wcale końca koszmaru dla straumatyzowanego bohatera, który nie jest w stanie funkcjonować w normalnej rzeczywistości. Jego stan emocjonalny oddawany jest za pomocą rozmaitych technik wizualnych – na przykład dynamicznej, subiektywnej kamery. Przyjęty bez entuzjazmu przez krytyków wydaje się dziś jednym z najbardziej niedocenionych dzieł Kawalerowicza.